(Odnośniki do anglojęzycznych stron ministerstw na temat nowych ministrów.)

Sir Kier Starmer (l. 61), były adwokat, dyrektor biura prokuratora publicznego w latach 2008-2013. Lider partii pracy od 2019r. po ostatnich przegranych wyborów; pod jego przywództwem, partia oddaliła się od skrajnej lewicy, którą reprezentował poprzedni lider Jeremy Corbyn i powróciła bliżej politycznego centrum. Z ogromną przewagą mandatów w Izbie Gmin (410 z 650), rząd Starmera jest w mocnej pozycji aby wprowadzić zmiany potrzebne do przywrócenia tempa wzrostu gospodarczego, który znacząco zwolnił z powodu pandemii oraz Brexitu. Bez poprzedniego doświadczenia w rządzie.

Rachel Reeves (l. 45), ministra finansów (ang. Chancellor of the Exchequer). Pierwsza kobieta w historii Wielkiej Brytanii pełniąca tą funkcję. Jej główne zadanie – przywrócić Wielką Brytanię na drogę wzrostu gospodarczego. Nacisk na zmiany w planowaniu przestrzennym – budowanie więcej domów i mieszkań – potencjalnie ważne, szczególnie dla polskich eksporterów materiałów budowlanych. W pierwszej konferencji prasowej ogłosiła cel zbudowania 1,5 mln. nowych domów w ciągu następnych pięciu lat. Bez poprzedniego doświadczenia w rządzie.

David Lammy (l. 51), minister spraw zagranicznych. Pierwsze zadania – polepszyć relacje z Unią Europejską, mimo stwierdzenia premiera, że „za mojego życia, Wielka Brytania nie powróci do UE, jednolitego rynku europejskiego czy do unii celnej” Spotkał się z Radosławem Sikorskim w Polsce w drugim dniu po formacji nowego rządu. Były minister mieszkalnictwa w ostatnim rządzie Labourzystów (2008-2010).

Yvette Cooper (l. 55), ministra spraw wewnętrznych (ang. Home Secretary). Główne jej zadanie to opanować kryzys nielegalnej imigracji. Była ministrą mieszkalnictwa (2006-2008), a potem pracy i emerytur (2009-2010) w ostatnim rządem Labourzystów.

Ed Miliband (l. 54), minister ds. zielonej energii i zerowej emisji. Piastował tą samą funkcję w ostatnim rządzie Labourzystów od 2008-2010r. Wnuk czterech Polaków żydowskiego pochodzenia.

John Healey (l. 64), minister obrony. Jeden z jego pierwszych czynów w nowej roli: przyspieszyć dostawę broni do Ukrainy obiecanej przez poprzedni rząd. Ministerstwo obrony współpracuje w bliskim tandemie z ministerstwem spraw zagranicznych w sprawie rosyjskiej agresji w Ukrainie. Minister Healey od razu pojechał z wizytą do Kijowa, aby potwierdzić osobiście, że kurs nowego rządu wobec Ukrainy się nie zmieni. Nigdy nie służył w wojsku, ale ma za sobą długą historię rządową w ekipie Toniego Blaira i Gordona Browna. Był ministrem w ministerstwach edukacji, lokalnej administracji i mieszkalnictwa od 1997 do 2010r.

Jonathan Reynolds, minister ds. biznesu i handlu (l. 43). Opowiadał się za zrównoważonym podejściem do stosunków Wielka Brytania-UE od czasu referendum. Uważa, że Partia Pracy nie będzie dążyć do ponownego przyłączenia się do jednolitego rynku UE, ani do unii celnej, skupiając się zamiast tego na osiągnięciu korzystniejszej umowy handlowej z UE. Twierdzi, że stabilność polityczna i negocjacje w dobrej wierze mają kluczowe znaczenie dla zacieśnienia stosunków handlowych z UE. Stawia na praktyczne ulepszenia jak wzajemne uznawanie kwalifikacji zawodowych. Reynolds wspiera strategię przemysłową inspirowaną przez Bidenomics, skupiającą się na re-industrializacji i dekarbonizacji gospodarki poprzez inwestycje strategiczne. Celem ma być dostosowanie krajowej polityki przemysłowej do polityki handlu zagranicznego. Bez poprzedniego doświadczenia w rządzie.

Author